Reżyseria Oliver Dahan. W roli głównej Marion Cotillard.

Film jest dobry, ale nie specjalnie wybitny, bo ile biografii artystów pochodzących z nędzy i wybijających się na szczyt widzieliśmy? Że wspomnę tylko dwie najgłośniejsze z ostatnich lat – Raya Charlesa i Johnnego Casha. Ten sam schemat powiela również biografia Piaf. Biedne dzieciństwo, nałogi, nieszczęśliwa miłość, przedwczesna śmierć. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek sfilmowano biografię kogoś, kto dorastał w dobrobycie, z kochającymi rodzicami i trzema posiłkami dziennie (pewnie tak, ale nie przypominam sobie). No ale to w sumie cecha filmów biograficznych, że są przewidywalne, więc nie będę się bardzo czepiać „En Vie la rose”, zwłaszcza że nie ma w kinie az tylu dobrych biografii wielkich kobiet z brawurowo zagranymi rolami. Warto, choćby dla wspaniałych i ponadczasowych piosenek Piaf.

Z pięciu nominowanych do Oskara za najlepszą rolę żeńską pań widziałam na razie trzy (Cotillard, Ellen Page i Julie Christie) i póki co, to francuska aktorka w mojej opinii stworzyła oskarową kreację. Ciekawe, czy Akademia będzie podobnego zdania.

Tytułową piosenkę w wykonaiu Piaf można usłyszeć i zobaczyć tutaj http://www.youtube.com/watch?v=2-sUzR71wpQ 

Reżyseria Paul Thomas Anderson. W roli głównej Daniel Day-Lewis. W Polsce od 28 marca.

“Aż poleje się krew” nie jest więc tylko filmem o początkach przemysłu naftowego w Ameryce, ale przede wszystkim opowieścią o człowieku, który w swoim dążeniu do bogactwa zatracił wszelkie ludzkie uczucia. Widać, jak główny bohater chyli się ku moralnemu upadkowi, a końcowe sceny filmy, gdy widzimy Daniela w wystawnej rezydencji, znudzonego życiem, bogactwem i pracą stanowią idealne zakończenie. Milioner mieszka niemal sam, niczym bohater „Obywatela Kane’a”, spędzając czas na idiotycznych zabawach oraz piciu na umór. Wtedy pojawia się jego nemesis, młody ksiądz Eli Sunday, z którym Plainview zna się z czasów, gdy budował szyby na ziemi ojca Sundaya. Sunday chciał, aby pieniądze za ziemię jego ojca posłużyły na rozbudowę kościoła Third Revelation, któremu młody ksiądz przewodniczył. Losy Daniela i Eli zostaną splątane nicią splecioną z wiary, upokorzenia, pieniędzy i chciwości, aby rozplątać się w finale. Finale, którego końcowe słowa są po prostu genialne. Ostatnim filmem,który widziałam i gdzie wybór ostatnich słów wydał mi się tak trafny było „Życie na podsłuchu”. W „Aż poleje się krew” końcówka jest chyba nawet lepsza.

Niesamowita w filmie jest muzyka, którą określiłabym jako psychodeliczną, industrialną i bardzo niepokojącą, a wręcz czasami grającą na nerwach. Największym atutem “Aż poleje się krew” jest jednak Daniel Day-Lewis. To on dźwiga cały ciężar filmu i stanowi jego główny punkt. Myślę, że ma ogromne szanse na Oskara, gdyż żaden z konkurentów (a widziałam filmy wszystkich nominowanych panów) nie stworzył kreacji tak złożonej i tak dominującej na ekranie. Clooney w „Michaelu Claytonie” został „odciążony” przez Toma Wilkinsona i Tildę Swinton. Mortensen w „Eastern Promises” podobnie. Pozostaje Tommy Lee Jones w „In the Valley of Eliah” – trzeba przyznać, że w kapitalnej, wyważonej kreacji – oraz Johnny Depp, ale on, jak wiadomo, nie ma szczęścia do Oskarów.

Jedyne, co przeszkadzało mi w odbiorze filmu to czas jego trwania. Jest to stwierdzenie dość trywialne, przyznaję, bo udane filmy nawet jeśli są długie, to i tak dobrze się je ogląda, ale bez wielu scen można było by się obyć. Epopeja z życia pioniera przemysłu nafciarskiego nie musiała aż tak dokładnie podążać za kilkudziesięcioma latami z jego życia przedstawionymi w filmie. W moim odczuciu brakuje temu obrazowi dynamiki, a na ekranie widać dłużyzny.

Czy „“Aż poleje się krew” wygra statuetkę za najlepszy film? Nie będę kibicować, bo wolę „Michaela Claytona” i „No Country for Old Men”, ale ma spore szanse. Jest to film mierzący się z American dream, opowiadający o pionierskich czasach przemysłu naftowego, z gatunku, które za oceanem uważa się za kino ambitne, oraz – sądząc z zapchanej do ostatniego fotela sali kinowej – również kasowy, co również ma niemałe znaczenie przy wyborze najlepszego obrazu roku. Wolę już, aby wygrał film Andersona niż „Juno”.

Moje recenzje pozostałych filmów nominowanych w kategorii „Najlepszy film” (kliknij na tytul): Pokuta, Juno, Michael Clayton i No Country for Old Men. 

Mam listę filmów, które – jak to określam – chodzą za mną. Z przeróżnych przyczyn nie udaje mi się ich obejrzeć, bądź oglądam je po wielu latach od premiery. Dotyczy to zarówno kina bardziej ambitnego, jak i typowo rozrywkowego. „Mission Impossible” na przykład obejrzałam dopiero w tym roku. Podobnie było z „Przełamując fale”, czy ostatnio „Delicatessen”. Na liście nadal mam „Hotel Rwanda”, który wypożyczałam dwa razy i za każdym razem odsyłałam bez obejrzenia, bo nie miałam nastroju na tak poważną tematykę. „Grizzly Man” Herzoga leżał w domu z miesiąc, wrócił do Netflixu, aż w końcu nagrałam go z telewizji, bo akurat był na Animal Planet, ale nadal nie obejrzałam. I tak bym pewnie mogła jeszcze długo. Macie takie filmy? 

Matko, właśnie przeczytałam, że Heath Ledger nie żyje. A tak czekałam na jego wersję Jokera w „Dark Knight”. Roli z „Brokeback Mountain” nie zapomnę, podobnie jak tragicznej postaci z „Monster’s Ball”. Miał tylko 28 lat i życie przed sobą, które spieprzył sobie jakimiś prochami na sen.

Reżyseria Joel Schumacher. W roli głównej Cate Blanchett.

Veronica Guerin to irlandzka dziennikarka, która w latach 90. zasłynęła bezkompromisowymi artykułami demaskującymi narkotykowych bossów. Irlandia znajdowała się w głębokim kryzysie i zapotrzebowanie na narkotyki trafiło na podatny grunt, głównie do młodzieży. W ciągu krótkiego czasu gwałtownie wzrosła ilość wypadków śmiertelnych z przedawkowania, przestępczość oraz prostytucja. Guerin opublikowała szereg artykułów opisujących kryminalny proceder, narażając się tym samym narkotykowym baronom. Jej postawa doprowadziła w rezultacie do wielu zmian legislacyjnych, które zapoczątkowały walkę z narkotykami.

Film Joela Schumachera to przejmujący obraz kobiety, profesjonalistki w swoim zawodzie, która zmaga się z dziennikarskim obowiązkiem pisania prawdy mimo zagrożenia własnego życia, chęcią zaprowadzenia gangsterów przed oblicze sądu a winą wobec zaniedbywanej rodziny. O ile nie kwestionuję szlachetności intencji Guerin, to oglądając film nie sposób nie zauważyć, jak wiele razy bohaterka szarżowała z niepotrzebną brawurą, np. gdy pojechała do prywatnej posiadłości głównego bossa mafii narkotykowej, aby zrobić z nim wywiad. Nasunęło mi się pytanie o granice zawodu dziennikarza, pasję w dążeniu do prawdy a chęć napisania artykułu, czy zwyczajną głupotę. Jak informują napisy na koniec filmu, od czasu wydarzeń w Irlandii zginęło na świecie prawie 200 dziennikarzy. Liczbę tę można zapewne śmiało powiększyć o smutny dorobek od czasu premiery filmu w 2003. Można oczywiście odwrócić kota ogonem i powiedzieć, że gdyby nie dziennikarska determinacja, Irlandia dziś nie była europejskim tygrysem, na jaw nie wyszłaby afera Watergate, czy nie sięgając daleko sprawa „łowców skór”. Sposób w jaki Schumacher przedstawił Guerin (nie odbierając jej heroizmu, bohaterstwa i odwagi) zostawił mnie z wrażeniem, że bohaterka nie umiała znaleźć granicy między pracą a niebezpieczeństwem, jakie ona niosła.

Rolę charyzmatycznej dziennikarki reżyser powierzył jednej z najlepszych aktorek ostatnich lat Cate Blanchett. Blanchett zdaje się nie mieć słabych ról. Każda postać, którą odtwarza zdaje się wyrazista i prawdziwa. Stopień uosobienia aktorki z odgrywaną postacią jest imponujący. W przypadku Guerin doszło jeszcze fizyczne podobieństwo do dziennikarki. Zaowocowało to wspaniałą rolą Blanchett w bardzo dobrym filmie o nieznanym mi wcześniej momencie historii Irlandii. Odradzam Wikipedię i IMDB przed obejrzeniem, gdyż nie warto psuć sobie seansu tego przejmującego dramatu niepotrzebną wiedzą.