Reżyseria Wes Anderson. W rolach głównych: Owen Wilson, Adrien Brody i Jason Schwartzman.

Postawiona przed takim dictum, nie mam wyjścia, jak tylko powiedzieć, że „The Darjeeling Limited” jest filmem śmiesznym i zabawnym, a ja ubawiłam się po pachy oglądając spirytulistyczną podróż trzech braci po Indiach. Będę pewnie musiała odpokutować za to, co zaraz napiszę, ale powyższe zdanie ma się do prawdy jak wół do karety. Film jest niewątpliwie zakręcony i bardzo „andersonowski”. Łatwo dopatrzeć się podobieństw z poprzednimi filmami reżysera, zwłaszcza upodobania do głównego motywu, czyli pokręconych więzi rodzinnych. To akurat wychodzi Andersonowi najlepiej, bo cała reszta jest mocno przekombinowana. O nie, choć akurat założenie bandaży i plastrów na Owena Wilsona było mistrzowskim posunięciem i jego krzywy nos nigdy chyba nie wyglądał lepiej niż w tym filmie. Aktorów Anderson dobierał właśnie chyba według tego klucza, bo i Adrien Brody (którego skądinąd bardzo lubię) i Jason Schwartzman wyglądali, jakby nosy ustawiał im pijany trener trzeciej ligii bokserskiej.

Film nie musi mieć egzystencjalnego przekazu, aby był dobry. Kiedy jednak stara się coś przekazać, a do tego wybiera formułę komediową, mogą pojawić się kłopoty i to właśnie stało się z „The Darjeeling Limited”. Reżyser nakręcił film, który miał - według mojej opinii- być zabawną wiwisekcją tego, jak najbliżsi sobie ludzie nie umieją ze sobą rozmawiać i choć mówią do siebie, to nie rozumieją, co się do nich mówi. Wyszło tak sobie. Najlepszym żartem całego filmu jest scena, gdy Wilson chce, aby indyjski chłopiec wypastował mu buty, a ten ściąga mu jednego mokasyna z nogi i ucieka. Taki humor jest dobry w wykonaniu Flipa i Flapa, ale po Wesie spodziewałabym się, że burleska będzie podparta porządnymi i śmiesznymi dialogami.

Ogląda się lekko, nawet się czasem człowiek uśmiechnie pod nosem, ale film nie sprawdza się ani jako komedia, ani jako żartobliwy moralitet. Ktoś powiedział Andersonowi, że „The Royal Tennenbaums” byli jego najlepszym filmem, więc reżyser próbował powtórzyć sukces tamtego filmu, ale z miernym efektem.

Muzyka mi się podobała.