Reżyseria Joe Wright. W rolach głównych: Keira Knightley i James McAvoy. W Polsce od 8 lutego.

Na wczorajszym (nie)rozdaniu Złotych Globów, zwycięzcą w kategorii „Najlepszy film” okazał się angielski dramat „Pokuta” w reżyserii Joe Wrighta. W siódemce nominowanych filmów były trzy lepsze niż zwycięzca, no ale jak widać Hollywood Foreign Press Association miało inne zdanie na ten temat. Mam wprawdzie słabość do produkcji, które ocierają się tematycznie o angielską arystokrację, dekadentyzm, tragiczną miłość i nienaganną angielszczyznę, że wspomnę filmy Jamesa Ivory’ego: „Okruchy dnia” i „Howard’s End”, „Rozważną i romatyczną” Anga Lee, czy „Gosford Park” Altmana. Niemniej jednak, „Pokuta” w mojej opinii nie jest najlepszym filmem roku i mieści się gatunkowo gdzieś między „Tytanikiem” a „Angielskim pacjentem”, nad którymi zachwytów oraz przyznanych nagród nie pojmuję do dnia dzisiejszego. Melodramatyczne filmy to chyba nie jest gatunek, który dostarcza mi niezapomnianych wrażeń filmowych.

Film Joe Wrighta, choć ma wszelkie zadatki melodramatu, jest dużo lepszy niż te dwa wyżej wymienione, a Cameron ze swoją zatapialną łajbą może się na powrót schować w morskie głębiny. Początek filmu wprowadza widza w świat angielskiej arystokracji z roku 1935 oraz głównych bohaterów, którzy uwiązani są gorsetem moralności, nakazów społecznych i kulturowych i trzeba przypadku (niefortunnego listu), aby ów gorset rozwiązać i ujawnić skrywane uczucia.

„Pokuta” jest filmem o wielkiej miłości, kłamstwie, które wystawia ją na próbę oraz zadośćuczynieniu za czyny. Nastoletnia i naiwna Briony Tallis rujnuje kiełkujące uczucia między swoją starszą siostrą Cecilią, graną przez Keirę Knightley (nie trzeba przedstawiać) a Robbim Turnerem (znanym z „Ostatniego króla Szkocji” Jamesem McAvoy’em), synem zarządcy posiadłości. Pochopnie wypowiedziane słowa są niszczące i zaważą na losie trójki głównych bohaterów, zmieniając go na zawsze.

Reżyser zrobił z „Pokuty” wizualną perełkę. Początek filmu, gdy poznajemy miejsce akcji zapiera dech w piersiach. Dom sióstr Tallis oraz jego otoczenie przypomina ogród rajski. Reżyser posłużył się rówież soczystymi wstawkami, dominującymi na ekranie z niezwykłą siłą, jak np. osławiona już zielona suknia Cecili, czy czerwone wypustki płaszcza Briony w końcówce filmu, maki na polach Francji, czy usta Keiry Knightley w tym samym kolorze. Trudno też przegapić kręconą jednym ujęciem scenę ewakuacji z Dunkierki, która zdaje się trwać i trwać na ekranie. Scena jest długa, niepokojąca, wręcz niewygodna do oglądania. Ciekawe, czy taki naprawdę był obraz żołnierzy jej Królewskiej Mości, uciekających z kontynentu pośród morza whiskey, zabijających konie (nie wiem, czy dlatego, żeby nie wpadły w ręce wroga, czy z braku miejsca na statkach) i niszczących wojskowe mienie.

Estetycznie jest więc pięknie. Jeśli chodzi o fabułę, nie wyróżniłaby się ona niczym specjalnym (ile było filmów o nieszczęśliwej miłości!), gdyby nie końcowe 15 minut filmu, dla których tak naprawdę warto obejrzeć „Pokutę”. Ja byłam zaskoczona zakończeniem, czego i Wam życzę.

Złoty Globy więc rozdane, czekam teraz do następnego wtorku na ogłoszenie nominacji do Oskarów.