Ocean’s 13. Reżyseria Steven Sodenbergh. W rolach głównych ci, co poprzednio plus Al Pacino i Ellen Barkin i minus Julia Roberts i Kaśka Zeta Jones.

George Clooney się starzeje, Brad Pitt też. Pitt nadrabia resztkami chłopięcego uroku i jedwabnymi koszulami, z takimi samymi, jak poprzednio wielkimi kołnierzykami. I nie je już junk food, ale pija kawę czy inne soczki. Starość, nie radość, trzeba dbać o linię. Al Pacino za dużo czasu spędził w solarium, a Ellen Barkin na siłowni, wskutek czego wyglądała jak pięćdziesięcioletnia szczapa w kieckach swojej córki. Nic do niej nie mam jako aktorki, ale jej rola zupełnie nic nie wniosła do filmu. Też za dużo opalenizny. Akcja jak zwykle poplątana, ale prawie w ogóle nie zaskakująca. Las Vegas wyglądało jak to Vegas – feria świateł, hałas jednorękich bandytów, blichtr, kicz i gruba forsa. Widać, że wszyscy dobrze bawili się na planie, za to widzowie już mniej. Nie oczekiwałam ambitnego filmu, ale choć trochę rozrywki, a śmiać nie było się za bardzo z czego. Ciut lepsze od Ocean’s 12, ale kudy tam trzynastce do jedenastki. Słabe, słabe. Jestem rozczarowana i zawiedziona, choć nie zaskoczona. Oby nie było czternastki.