Live Free or Die Hard. Reżyseria Len Wiseman. W roli głównej Bruce Willis.

Byłam na randce z porucznikiem detektywem Johnem McClanem. Nie widzieliśmy się dwanaście lat, Johnowi ubyło trochę włosów, przybyło zmarszczek. Zdążył się w międzyczasie rozwieść z Holly i wychować córkę Lucy, która podobnie, jak jej mama nie lubi używać nazwiska McClane. Ale sam detektyw McClane jest niczym wino – im starszy, tym lepszy.

McClane XXI wieku żyje nadal w analogowym świecie, podczas gdy rzeczywistość dawno już zdążyła przeskoczyć na cyfrowy odbiór. Na polecenie FBI ma dostarczyć hakera Matta Farrella (Justin Long) do siedziby federalnych. Farrell może okazać się pomocny w wyjaśnieniu hakerskiego włamania do systemu Federalnego Biura Śledczego. Ktoś jednak chce zabić Farrella, co porucznik udaremnia i uruchamia w ten sposób całą machinę zdarzeń. W przeddzień amerykańskiego święta niepodległości stolica kraju zostaje zaatakowana przez grupę e-terrorystów, którzy kreują w mieście stan istnej pandemonii. Załamuje się transport, finanse i zasilanie. Nie działają telefony komórkowe, telewizja, rozpoczyna się ewakuacja budynków rządowych. Stoi za tym Thomas Gabriel (Timothy Olyphant), programista, który po udanej próbie udowodnienia swoim przełożonym, jak słaby jest system zabezpieczający najważniejsze instytucje i funkcje kraju, zostaje skazany na zawodową banicję. Wraz z grupą hakerów oraz azjatycką pięknością (w tej roli Maggie Q) próbuje się odegrać, ale jeszcze nie wie, że na swojej drodze spotka McClane’a oraz Farrella, który zostaje przewodnikiem porucznika w świecie pełnym wirusów, komputerów, serwerów, downloadów i szyfrowanych dostępów. Podział ról jest wyraźny – McClane załatwia Gabriela, Farrell załatwia to, co Gabriel zdążył spaprać. Ten układ funkcjonuje znacznie lepiej niż w trzeciej „Szklanej pułapce”, gdzie Willis miał u boku Samuela L. Jacksona. Farrell, profesjonalista w swoim fachu, jest o niebo lepszym uzupełnieniem dla Johna niż przypadkowy Zeus, któremu McClane zawdzięczał wydostanie się z niezręcznej sytuacji na początku trzeciej „Szklanej pułapki”.

Czy czwarta część przygód filmowego gliny z NYPD może być udana i czy w ogóle warto było wracać do postaci? Odpowiedź brzmi „yes, yes, yes!”. Nowa „Szklana pułapka” nie tylko bije na łeb na szyję trzecią, ale jakością dorównuje pierwszym filmom z serii. Efekty specjalne w najnowszej osłonie są po prostu pierwszorzędne. Wydaje się, że w dziedzinie FX nie ma granic i rzeczy niemożliwych dla speców z Hollywood, a „Live Free or Die Hard” jest tego najlepszym dowodem. Ręce składają się do oklasków, gdy ogląda się rewelacyjną, klaustrofobiczną scenę w tunelu, czy finał na autostradzie.

Ale kino akcji spod znaku „Szklanej pułapki” to nie tylko wybuchy, pościgi i nieprawdopodobne sytuacje, z których McClane wychodzi cało. Lubimy McClane’a, bo mimo iż ma wszelkie atrybuty superbohatera, nadal pozostaje zwykłym gliną, który znajduje się po raz kolejny w niewłaściwym dla siebie miejscu i czasie. W najnowszym filmie McClane wydaje się już nie pytać „dlaczego ja?”. Wie, że tu i teraz nie ma nikogo innego, kto może wykonać robotę. Zostaje wplątany w aferę e-terrorystyczną wbrew swoim chęciom i na przekór losowi, ale widać, że postać przeszła ewolucję od bosonogiego narwańca z budynku Nakatomi do doświadczonego wygi, który z niejednego pieca jadł chleb. Również wybór pomysłu na kolejną odsłonę przygód McClane’a jest trafiony w dziesiątkę. Z coraz większą ilością elektronicznych gadżetów otaczających nas na co dzień i powszechną komputeryzacją, co by się stało, gdyby cały system przestał nagle działać?

Po zakończeniu seansu publiczność nagrodziła film brawami. No bo jak tu nie lubić McClane’a? Porucznik jest moim ulubionym filmowym gliną i nawet wielka słabość do inspektora Harrego Callahana nie może tego zmienić. Sam Bruce Willis musi także lubić postać nowojorskiego gliny, skoro wciąż gra go ze świeżością, ale i nutą doświadczenia, jak po dwudziestu latach od debiutu przystało. Po wybuchowej, dwugodzinnej, wypełnionej adrenaliną randce z porucznikiem detektywem Johnem McClanem, nie miałabym nic przeciwko kolejnej. Bruce podobno już wyraził zainteresowanie.